شعر افشین علا خطاب به رژیم صهیونی | عاقبت بیت‌المقدس را رها خواهیم کرد فریبرز عرب‌نیا: ترجیح می‌دهم در کنار مردم کشور عزیزم باشم + فیلم سریال محرمی «جایی برای همه» روی آنتن شبکه دو + زمان پخش آمار فروش سینماها در روزهای جنگ بین اسرائیل و ایران اکران سیار فیلم‌های کودکانه در مشهد کارگردان فیلم بعدی «جیمز باند» مشخص شد «کاتیا فولمر» ایران‌شناس آلمانی درگذشت فصل پایانی سریال «اسکویید گیم» در راه است تکرار سریال «مختارنامه» از شبکه آی‌فیلم (محرم ۱۴۰۴) + زمان پخش قدردانی سخنگوی پلیس از اصحاب قلم در دوران جنگ رژیم صهیونیستی علیه ایران | عزیزان رسانه، گل کاشتید، دستانتان را می‌بوسم برنامه‌های حمایتی وزارت فرهنگ و ارشاد برای جبران خسارات گروه‌های موسیقی و نمایشی اجرای باشکوه ارکستر سمفونیک تهران در میدان آزادی حسام خلیل‌نژاد، بازیگر سینما و تلویزیون: اگر امروز هنری هست، میراث شهیدان است فیلم‌های آخر هفته تلویزیون (۵ و ۶ تیر ۱۴۰۴) + شبکه و زمان پخش سیمای محرم ۱۴۰۴ | معرفی برنامه‌های ویژه تلویزیون همراه با زمان پخش چرا توزیع سریال «شکارگاه» به تعویق افتاد؟ فرصت تماشای فیلم با قیمت نیم‌بها تا کی ادامه دارد؟ شعر‌هایی به‌مثابه موشک | شاعران مشهدی در کنار مدافعان وطن ایستادند
سرخط خبرها

کارتون | وقتی بازی «تراژدی» می‌شود!

  • کد خبر: ۷۱۹۸۴
  • ۰۵ تير ۱۴۰۰ - ۱۲:۳۸
کارتون | وقتی بازی «تراژدی» می‌شود!
کارتونیست معروف آمریکایی «جف کوتربا» در تازه‌ترین اثرش کودکی را تصویر کرده است که مشتاق و خندان پشت شیشه پنجره ایستاده است و از مادرش دارد می‌پرسد: «مامان گوش کن! دارن آتیش‌بازی می‌کنن؟» و به بیرون اشاره می‌کند. بیرون پنجره صدای بنگ‌بنگ و تاپ‌تاپ می‌آید. مادر خوب می‌داند این صدای آتش‌بازی نیست و صدای تیراندازی است.

امیرمنصور رحیمیان | شهرآرانیوز - تصور کنید شب است و شما در رختخواب خود خوابیده‌اید. چند دقیقه قبل از اینکه به خواب بروید، ناگهان صدایی شبیه به انفجار را از دوردست می‌شنوید. اولین چیزی که به ذهنتان می‌رسد و بی‌معطلی به زبانتان می‌آید، این است که لابد جایی منفجر شده است یا صدای تیراندازی است. ولی برای یک نوع از آدم‌ها اوضاع قدری فرق می‌کند؛ نوعی که هنوز به جهان و اتفاقات روزمره آن خوش‌بین هستند. آن‌ها تنها مخلوقاتی هستند که هر صدای انفجاری را فشفشه‌بازی درنظر می‌گیرند و هر صدای فریادی در گوششان فریاد شادمانه است. نوعی که هنوز سن‌وسالشان زیاد نیست و هنوز با سازوکار دنیا آشنا نیستند.

 

بچه‌ها تا یک سنی به هرآنچه اتفاق می‌افتد، از زاویه بازی و سرگرمی نگاه می‌کنند و باورشان نمی‌شود که بزرگ‌ترهایشان دنیا را به جای خطرناک و بی‌رحمی تبدیل کرده‌اند. انگار سازوکار جهان به این‌گونه است که تا وقتی آدم با آن سر جنگ نداشته باشد، او هم روی خوشش را نشان می‌دهد. کودکان تنها موجوداتی هستند که با دیدن یک بی‌خانمان گوشه خیابان یا آدم‌هایی از این دست، فکر می‌کنند آن آدم مجبور نیست آن‌طور زندگی کند و دارد شکل جدیدی از زیستن را به بقیه نشان می‌دهد یا هر نوع زندگی کردن که در تعاریف بزرگ‌تر‌ها، ناهنجاری اجتماعی به حساب می‌آید، در نگاه آن‌ها شکلی بدیع از بازی است. برای همین است که از بین رفتن کودکان در بازی‌های جنگی آدم‌بزرگ‌ها، دردناک است.

 

برای این دردناک است که جهان، چند نفر را که هنوز بد بودن را یاد نگرفته‌اند، از دست می‌دهد. ولی همه‌چیز از زمانی شروع می‌شود که به قول معروف بچه بتواند دست چپش را از راست تمیز دهد. وقتی کودکان به سنی می‌رسند که باید چیز‌هایی را یاد بگیرند و به همین منظور هم باید به مدرسه بروند، آنجاست که طی فرایندی ازقبل برنامه‌ریزی‌شده، با سیاست‌های کلی آدم‌بزرگ‌ها آشنا می‌شوند. کودکی که تا دیروز نگاهش به دنیا طور دیگری بود، امروز تحت آموزش بزرگ‌تر‌ها می‌فهمد که به کدام بخش از جهان باید روی خوش نشان داد و با کدام بخشش باید دشمن بود. برای بچه‌ای که تا دیروز فرق آتش‌بازی و صدای گلوله را تشخیص نمی‌داد، امروز فرق صدای سلاح‌های مختلف را تشریح می‌کنند.


از آدم‌هایی که به معنی واقعی کلمه بی‌گناه هستند و هرکدامشان هم نگاه خودشان را درباره جهان دارند، چند نفر را با یک نوع تفکر درست می‌کنند. کسانی که وقتی بزرگ‌تر می‌شوند، هر کسی که با تفکراتشان در تقابل قرار بگیرد، دشمن می‌پندارند. کسانی که به‌سادگی تبدیل به سلاح‌هایی متحرک می‌شوند. نمونه این نوع از سلاح‌ها هم کم نیستند. در آمریکا تا پایان دوران آموزش هم صبر نمی‌کنند. در این کشور به‌خاطر آزادی حمل اسلحه، هر روز از این قبیل اتفاقات زیاد می‌افتد. اتفاقاتی که در بیشتر مواقع با کشته شدن چند کودک و نوجوان، تبدیل به یک تراژدی دردناک می‌شود. تازه‌ترین اثر کارتونیست معروف آمریکایی «جف کوتربا» به همین موضوع اشاره می‌کند. او در این اثر کودکی را تصویر کرده است که مشتاق و خندان پشت شیشه پنجره ایستاده است و از مادرش دارد می‌پرسد: «مامان گوش کن! دارن آتیش‌بازی می‌کنن؟» و به بیرون اشاره می‌کند. بیرون پنجره صدای بنگ‌بنگ و تاپ‌تاپ می‌آید. مادر خوب می‌داند این صدای آتش‌بازی نیست و صدای تیراندازی است.


مات و مبهوت به کودک نگاه می‌کند و در خیالش به او پاسخ می‌دهد: «امیدوارم که این‌طور باشد...» روی صفحه رایانه جلوی مادر، خبری از «خشونت مسلحانه» دیده می‌شود و همه می‌دانیم که این آتش‌بازی هیچ نشانه‌ای در آسمان ندارد. آتش‌بازی‌ای که نتیجه‌اش هم مثل وقوعش، تاریک است. درست مانندهمان پشت پنجره‌ای که کودک شادمان جلویش ایستاده است.

 

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->